به وقت غم های بزرگ توی دل

غم های بزرگ یه کار خوبی که میکنن اینه که آرومت میکنن

بخوای نخوای آروم میشی 

دلت میخواد وقتی میری بیرون تنهایی قدم بزنی 

توی خلوت خودت با خودت آهسته حرف میزنی 

بخشنده تر میشی 

میشینی یه گوشه و به هیچ کس سعی میکنی آزاری نرسونی 

از خطای آدمها راحتتر عبور میکنی 

به هیچ کس هیچکاری نداری که بخوای قضاوتش کنی

برای خودت یه قطعه شعر میخوانی و ریز ریز باهاش اشک میریزی 

از پنجره یواشکی به ماه نگاه میکنی و توی دلت باهاش غمت و آرزوت رو در میون میذاری 

غم های بزرگ آدم ها رو آدم بهتری میکنه 

آدم مهربونتری میکنه 

غم های بزرگ ماهیت عجیبی دارن ... آدمو به آدم ها نزدیک تر میکنن و دور تر میکنن.... 

آهای غمی که مثل یه بختک رو  سینه ی من شده ای آوار....

از گلوی من دستاتو بردار ... دستاتو بردار از گلوی من...