بابا لنگ دراز

چهار سال پیش بود ... پاییز بود ... آذر ماه بود ... 

او آمده بود و رفته بود...برای همیشه به یک جای دور ... 

دو سال که گذشت دکترها گفتند یک تومور آنقدر توی مغزش رشد کرده که حتی صمیمی ترین دوستانش را هم به یاد نمی آورد و من که از او خبری نداشتم خبری هم نگرفتم... تا بعد از 7 ماه پیام داد و حالم را پرسید و گفته بود چه بر او گذشته و من چقدررر آن روزها خودم را سرزنش می کردم که چرا حالش را نپرسیده بودم...

سه سال که گذشت دوباره آمد ایران ... نرفتم و ندیدمش ... دیدنش بهشت موعود من بود توی روزهایی از عمرم اما آن روزها هرگز نمی خواستم ببینمش ... و چقدر از این ندیدن راضی ام ...

امروز پیامش و حرف هایش همه ی چیزهایی بود که آذر ماه چهار سال قبل منتظر شنیدنشان بودم  اما نشنیده بودمشان و بلیط هواپیمایی نقطه پایان تمام آرزوهای من شد... 

حالا من دلم لرزیده است ؟ واقعیت این است که من دلم نلرزیده است ... 

حالا من چشم انتظار او هستم ؟ نه واقعیت این است که نیستم ...

حالا اگر باز دوباره توی یک چشم بر هم زدن تمام ماجرا جور دیگری بچرخد من باز غمگین میشوم و اعتمادم را به او و تمام متعلقاتش از دست میدهم؟... نه ... من دیگر خیلی وقت است انگار در انتهای قلبم از او بریده ام ...

حالا باید به راز های دل او و درخواستش چه بگویم ؟ ... هیچ چیز .... یک چیز هست اما و آن این است که او هنوز از جمله مورد اعتمادترین افراد زندگیم هست ...اما آیا این واقعیت او را از دیگران توی قلبم متمایز میکند؟ نه... این ها کافی نیست برای همه ی آن حس هایی که در من نسبت به او مرده است... من  تمام این حس ها را تنها یک بار توی زندگیم تجربه کرده بودم .... در حضور او .... و بعد حالا ... حالا که باید همه ی این حس ها دوباره در من زنده شود هیچ حسی رد من زنده نشده است .... واقعیت این است که هر چیزی یک زمانی دارد و بعد از آن ....بعد از آن نمیدانم امکان بازگشت بعضی حسها در ادم چه قدر محتمل است ؟ .... هرگز نمیدانم....

 

ستر مسطور......